A fibela de Tunisia
Fora nun zoco de Tunisia. Procura do souvenir que
manteña aberta a lembranza daquela viaxe polo Mediterráneo. Cruceiro que
zigzaguea dunha banda noutra do “Mare Nostrum”. De África a Europa e tiro
porque me toca. Talmente unha partida de parchís na que os dados sempre están
marcados polo tafur do destino.
As ruelas enguedéllanse e pensas que te vas perder,
que non serás quen de desandar os pasos. Mundo de cheiro a especias, suor e
sempre homes por todas partes. U-las mulleres? Invisibles, coma xa viras no
Gran Bazar de Istambul.
Ábrense as tendas á procura do turista coma un
náufrago se aferra á táboa que flota no naufraxio. E alí está na parede do
fondo. Non se sabe se forma parte da decoración da tenda ou é un obxecto á
venda. Esa reflexión só a pode facer un occidental cheo de romanticismo. Nun
zoco árabe todo está á venda, mesmo a sombra sinistra do vendedor.
Arrímaste a ela para ollar o detalle da orfebrería, a
curva do metal. Dixéronche que era unha fibela, un obxecto ornamental coa súa
utilidade na vestimenta, a de recoller os pregues da túnica. Era ben fermosa e,
coma nunha revelación, soubeches que viñas de atopar o chanzo que ataría a
viaxe, para sempre, coas terras áridas e exóticas de Tunisia.
Agora, dende a cama, mentres escribes con letra miúda
os recordos grandes de viaxes que che marcaron co ferro do descubrimento,
observas na penumbra a figura triangular, xeométrica, da fibela que se nega a
morrer, erguida, a xogo co orgullo africano das caravanas bérberes. E gustas de
pensar que, quizais algún día nun tempo pretérito, brillou sobre a túnica azul
dunha fermosa hurí de rostro afiado, ollos gacios e corpo de gacela
amedrentada. Tiña a fermosura do exótico, do alleo á nosa cultura, do encontro
fortuíto nunha tenda entre centos de tendas a onde te arrastrou a premonición
ou o azar das encrucilladas reviradas da vida.
E a ti gustábache pensar que, pendurada da parede, a
fibela quería contar a súa historia de sede e area, un fermoso romance afogado
na tristura da eterna ausencia. Gustábache pensalo, si, porque hai obxectos,
case reliquias, que necesitan dun complemento directo que lles poña enriba o
contrapunto dunha historia, dunha novela envolta en turbantes e cabalos brancos
cun fondo de haima bérber.
E alí permanece, allea aos balbordos e reflexións
intimistas, impasible, pendurada dun fondo de misterio a ollarme cómplice e
recatada, dende hai anos, a agardar a voz que saiba contar os segredos que
dentro garda. Alí segue a fermosa fibela do zoco de Tunisia.
X. RAMÓN BREA REI
