BIBLIOFILIA, ¿FRUSTRACIÓN OU TEIMA?

Co "Sempre en Galiza"             Foto:X.Ramón Brea

"Nunha vitrina os libros novos espertando tentacións coma os escaparates de Lhardy. O libro bisté, o libro bombón, o libro sopa de rabo de boi, densa e fonda, o libro froita do tempo, o libro mostaza...
Adrián sufría de non poder debullar tódolos libros novos. Entón considerábao necesario para ser un home ó día." (R. Otero Pedrayo, Arredor de si)

Ás veces, imaxino que os libros que estou axeitando nos andeis da biblioteca teñen vida de si. Senten frío, son capaces de sensacións, de emocionarse diante dunha noite de luar no Ulla ou, de xeito mimético, pegarse da miña eterna saudade e das moitas depresións que nesta bufarda da Cortiña Angueira se tecen.

Velaí que sinta mágoa ó velos cheos de humidade, co suave veludo do balor e, aínda máis, aqueles que non teñen a sorte de ser os meus preferidos ou non compartir as angueiras do traballo nas aulas.

¡Que fachendosos os manuais de lingua e literatura galegas! ¡Como campan con algo de soberbia o "Percival" e o "Arraianos" do mago Ferrín! Xa case non fala cos demais o "Vento ferido" do sobrio Casares e, mesmo hai unha colección de Xerais, co seu cobertor de cor indefinida, a medio camiño entre o morado e o rosa, sufrimento e sensibilidade, sangue e ollada perdida no xardín de brétema que parecen mirar cun aquel de retranca dende a súa elevada posición, atalaia máxica da cultura.

Ollan a estancia, calados e desconfiados, gardando tesouros de tinta, paisaxes inmensas alumeadas co lóstrego da inspiración. Eles saben da vida, do pracer inmenso dunha aperta namorada, da bágoa que esvara polo regueiro do corazón, da viaxe empezada e que nunca remata, de morte e angustia, da beleza equilibrada do chuchamel na primavera, dunha pinga de emoción a facer equilibrios no curuto da traxedia presentida, de onte e de mañá, da existencia e do esquezo.

E de D. Ramón a Borges, preocupación sempiterna polo futuro e o presente das ringleiras de volumes, a esbirrar de humidade, cos ollos chorosos de horizontes, agochados no “aleph” da memoria. Tamén eu sei que moitos deles nunca máis serán abertos nin aloumiñados, envexosos dunha mirada de abraio que lles devolva a razón de ser, a existencia.

Paráfrase da vida, os meus amigos bíblicos –etimoloxicamente- agardan estoicamente un sopro de vida, un refacho de sensibilidade, deixados da man lectora do seu dono, que agora –oh tempos, oh mores- se deixa engaiolar nos mundos virtuais de bitácoras blogueiras, a ensaiar acenos de complicidade coas TIC (empézase cun acrónimo e acábase nos brazos da modernidade, ¡vade retro!)

Mágoa de chuvia a esvarar polos cristais da alma. De saudades e morriñas, de libros clausurados, de blogosferas, de depresión invernal que aniña nos recantos desta aldea roubada ao tempo.

E mentres, eles agardan como a arpa de Bécquer, un sopro divino e unha man amiga que os rescate do inferno do esquecemento, do ermo da soidade.

(Texto e imaxes: X.Ramón Brea Rei)