LIMIAR:
O título pretende xogar semanticamente coas dúas realidades que conforman os versos –quizais mellor palabras, na notación medieval e actual- que devalan neste poemario roubado a un tempo morto.
Son “palabras á deriva”, soltas, igual que un navío azoutado pola tempestade, sen vínculos que as amarren. Pero tamén son “palabras derivadas”, porque naceron da lectura dos versos de Claudio Rodríguez Fer, esvarando pola brancura dunha parede, talmente pingueiras de orballo dun marzo que se disfrazou de hospital, na cidade de Compostela.
15 de marzo de 2002.
E a urbe sen ubres...
Arrecendía a magnolias
chovía coraxe entre aceite queimado
e adiantaches un pé
na varanda branca e negra.
Non vin o teu rostro
pero fitei a axilidade do pé.
Despois... escachou a tarde.
Como a crina nas sabanas pardas,...
Coma un abano sen aire
descubrín o lombo arqueado daquel gato.
Coma o lóstrego que racha a noite
descubrín uns ollos esgazados no escaparate
Coma o alento dun adeus
descubrín que o sol pasara de largo
pasmado no cristal das pólas.
A longa cabeleira da lúa...
Esvaraba de tebras abraiada de noite
na redondez da eira entre os hórreos
peneira dos días fendidos.
Hai unha chambra branca a enxugar
e o negro revirou brancura de alba
Descende polos subterráneos dos suburbios...
Mentres a cidade dorme
o río do tempo escoa
polas rúas
nun naufraxio de alcohol
sen violencia.
¡Que lonxe quedou a Ría
que ría na galanura do seu traxe de illas
agasallada polo fiordo
que veu de lonxe!
Ven da curva que tornou anel de noria...
Cinguiu a súa cintura de noria
mentres os acordes do blues nostálxico
debullaban abismos nas curvas.
Soubo que a vida era unha cripta
cando o anel pousou na redondez do dedo
e xirou feita trompo
a caer na fervenza dos corpos.
Son albergues para xirafas mecánicas...
Preme co impulso do aceiro
e o ascensor baixa abalando as cadeiras
talmente un visón no seu tobo.
Entra no labirinto de portas ou rede
rumbo ó interior de espazos
que son tobos.
Sae engulida polo mecanismo da présa
axexante nos tacóns de agulla
e esváese en filigrana
cidadá de asfalto e neón.
Pasa o tempo polos bulevares
Pasa o tempo de ruada
do brazo dun vento circio
e asubía un moucho
na póla da tarde gris.
Pasa o tempo nos teus ollos
cristal cor de bágoas
e pasas sen altera-lo paso.
Pasas e todo pasa.
Ningún comentario:
Publicar un comentario