...E veu na brétema.

Hai un aire de desencanto e tristura na contemplación das edificacións espalladas no entorno hospitalario. Chega a noite á atalaia desta ventá dun cuarto identificado cun número exacto. Son un vixía esporádico tralo dobre cristal que insonoriza e illa do exterior. As nubes baixan na tarde noite e esvaran polas abas de Compostela. Nos montes, as torres metálicas de comunicación, acaban de acender os pilotos vermellos e hai humidade e chumbo de ozono trala chuvia de tronada.

Todo aparenta equilibrio e orde lóxica; pero non podo evitar un ricto de inquietude ó enxergar as primeiras luces que se acenden nas fiestras do arredor. Sempre me produce tristura, unha saudade na alma, o imaxinar tantas vidas diferentes agochadas tralos cristais, en loita permanente coas sombras ameazantes da felicidade.

“On peut pas être heureux tous les temps” é o título dun libro que vén de publicar a ex-primeira ministra francesa, Françoise Giroud. Produce desasosego pensar qué estará ocorrendo dentro de cada cuarto, detrás de cada porta, ó redor de cada mesa. Sensación de soidade profunda, de incomunicación, de imposibilidade de axexar e saber algo máis das vidas, das ilusións esmagadas pola asfixiante realidade, da utopía abandonada.

Punto de vista omnisciente a cabalo do luscofusco e saborear a plenitude divina de sabedoría e coñecemento, para ser quen de entender. Ringleira de luces laranxa reviran nas curvas da estrada que esvara por entre as vidas que se axitan e converten o espazo nun xadrez luminoso, polo que aceleran ringleiras de autos, tamén cheos de vidas descoñecidas, aferrados ós teléfonos celulares, coma un salvavidas que lles trae ecos familiares, o veludo da voz amante nun fondo de música que desgarra bossa-nova.

Agora, polo altofalante resoan as novas da aldea global e hai espasmos americanos no escudo de mísiles e na última execución programada, eficaz, impecable. Na perspectiva, redúcese a porcentaxe do monitor e o zoom trasládanos ó formigueiro de Ferrín, cando no crepúsculo, os homes e mulleres que deambulan polas rúas se converten en formigas; así se ven dende o terceiro andar do edificio anestesiado, novo do trinque, pero xa atafegado de cicatrices fondas e impenetrables, as mesmas que cada vida grava na loita coas máscaras de osíxeno, os soros glucosados e as batas verdes de non esperanza.

Renxe a porta do cuarto 350 e, de branco, desinfectada e esterilizada, vén de entrar a Morte. E sinto que a atmosfera de luces, estradas e casas de pedra, recúan ata esvaerse entre sirenas que ouvean e berros afogados no túnel que se abre e se pecha, coma o ronsel dunha lancha xeiteira.

Fire a luz os ollos que non ven, apáganse os asubíos rítmicos e monocordes e sinto que me desfago no etéreo da brétema que baixa do monte. E hai un aire de desencanto e tristura na contemplación do espello que non reflicte, na luz que non alumea, no corazón que xa non anda.

(In memoriam. Hospital de Compostela, un venres que presaxiaba verán)