Tempo de Agardar

Son as sete da tarde, pero xa é noite pecha. Vantaxes do inverno que semella facer a vida máis sinxela; aínda que non o programes tan ben, o día non dá para se aburrir. Noite pecha, chuvia teimuda e frío, bafaradas de frío. Tempo invernal, xeadas das de sempre e corredoiras enlamadas, como dirían os vellos (depositarios de sabedoría que agora edulcoran con viaxes a Benidorm), tempo con cara de can.

Cara de can a que amosa o pastor alemán cruzado, quizais fose mellor dicir, palleiro con trazos de pastor; malia que seguro que nunca viu unha ovella. Ti estás na parroquia de Baroña, polas lexendarias e míticas terras da Barbanza, nos confíns de Porto do Son. A estrada nova acurruchou algunhas curvas perigosas e, así, ti podes disfrutar de paraxes polas que a circulación xa é lembranza. Coñeces xentes que queren traballar, gañar uns euros extra, sentirse útiles e axudar na dura tarefa de levar adiante unha familia que empeza a vivir. Xente nosa, da que non se engurra e colle a vida polos cornos (agora o fashion é dicir polos collóns).

A bocina do auto vén de rachar o silenzo destas horas do serán invernal. Tan só queres que alguén se decate de que ti lle tes medo a aquel can, musculoso e de ollada indescifrable. O que menos importa é como te mira; mais intúes que ten unha boca chea de dentes, sabedores do oficio e o medo é libre (se hai algo menos libre é o medo).

Ábrese a contraventá e unha sombra de muller vén de se debuxar na fiestra. Colles folgos, o corazón recupera un ritmo que xa era algo apurado e sentes palabras cheas de dozura:

- ¡Muller, que hoxe non che agardaba! ¡Pasa de aí, Troi! Este can sempre no medio dos pés...

A conversa pérdese polo corredor da casa e ti, dende a xanela do coche, sentes como o tempo se adona das tebras.

Agardar, sempre na agarda do imprevisto que nunca chega, nin ten por que chegar. Pero ti sentes que a vida che esvara por entre os dedos, húmidade líquida, mesmo coma a auga da Cortiña Angueira, o fogar presentido e o asfalto polo medio, a se estirar na negrura da noite, coma o ouveo dun lobo nas encostas da Barbanza.

Dormen as sombras no granito do castro. Bate o mar, teimudo ferreiro, nos cons milenarios que resisten o embiste do tempo. Esvara a salitre por entre os dedos da noite e ti, alleo á paisaxe panteísta, premes o botón da FM e deitan os altofalantes, ecos de Celso Emilio na voz calma do tocaio músico, Luís Emilio Batallán:

¡Non importa, agardarei pola alba dun novo día...!