Intuición de muller

Baixou as escaleiras que se retorcían até o imposible e a encrucillada bateulle na cara. Dúas portas dunha cor indefinible pecháronlle o paso. Non falaban, pero cada unha lucía un xénero distintivo: na da esquerda , a lúa, e á dereita, antítese forzosa, un sol campante. Por aquilo de macho e femia, abriu a porta estival e entrou, aínda desconfiado.

Arriba, na mesa rexa de carballo, cun centro de lousa ourensá, deixara coma marca de propiedade o último libro do amigo, máis ben compañeiro de derrotas literarias e liortas culturais. Por riba, os lentes de montura metálica que se enchían co arrecendo dela, no encontro prohibido na vila de Rosalía, cando o Sar xa era un cabalo domado, comesto de xuncos e limos, moradía de parrulos e algunha garza aventureira.

Enchía a tenue luz do local unha música de claras raíces celtas e derredor das mesas voces femininas, ledas e abertas, dispostas a contarlle ao mundo que tiñan vida para disfrutar e estragar. A pantalla de plasma estalaba co ritmo trepidante e a voz sensual, atafegada de erotismo, do vídeo-clip de Shakira e as "súas mulleres cheas de intuición". Quedou preso das perrucas azuis e das minifaldas e das medias con ligueiros e das barras de carmín vermello; mentres, o tempo esvaraba ingrávido baixo un disfraz de fume.

Garigolo, leu de esguello, arrequencido pola amabilidade da madeira e o granito. O local, a música, as pintas de protesta da clientela, os cartaces anunciando concentracións, asembleas antibelicistas, a loita contra a aldea global,...todo lle resultaba diáfano e transparente coma o orballo xiado que empezara a mollar as rúas. Aquilo era refuxio universitario, caverna da tribo, un tobo de fume e utopía na cantería da vella Compostela..

Sóubose na casa, ergueu os ollos e respirou forte, tranquilo, coa seguridade que dan as laxes de granito da Algalia e o mundo foi de novo redondo, pleno coma os ollos dela, cando había uns ollos e el soubo da enxurrada de emocións. Tantas e tan intensas que se chegou a convencer que o amor era unha enfermidade de corpo e alma. Taquicardia de versos con fondo de café e fume mesto de tabaco rubio.

Escribía coa vetusta Parker que lle regalara seu tío, nunha das rarísimas incursións ós eidos nativos dende o seu mundo americano. Escribía a impulsos con cambios de ritmo frenéticos. De vagar coma os aneis de fume que ela lanzaba en estudados movementos sensuais e, de seguido, áxiles grafías que batían na sen coma cando a vía chegar, erguida e maxestuosa, pedra gris, Compostela...e véxote Rosalía.

Sempre te verei Rosalía, no vermello das camelias que sangran na tarde e na cor de nácar dos beizos que se achegan, impávidos, buscando a inercia do impulso que nunca chegou. Todo foi unha cantiga de amor a flotar nos salóns do pazo, co ritmo da zanfona e o susurro dos pregues da vestimenta das damas, cun fondo de cheiro rancio a pergameo e a suor dos galáns que se esforzaban por ser corteses. O noso foi un ronsel de nada, xogo de cartas marcadas onde a única saída era perder. E perdín e perdemos e na derrota comezamos de novo a vivir...